Route: Oppdal, Sunndalsora, Mardalsforsen. Totaal 148 km.
Zon op: 4:53 uur
Zon onder: 22:13 uur
Zon op: 4:53 uur
Zon onder: 22:13 uur
Wat een enerverende dag hebben we gehad!!! We hebben weer een stuk Noorwegen gezien zoals we dat in 2002 en 2006 ook hebben ervaren: hoge, ruige bergen, diepe afgronden, woeste hoogvlakten en enorme watervallen. We reden vandaag weer door het landschap waar we maar niet genoeg van kunnen krijgen.
We wilden vandaag naar de Mardalsfossen, een enorme waterval, die normaalgesproken door een elektriciteitsbedrijf wordt geëxploiteerd om de waterkracht te benutten, maar drie maanden per jaar (juni, juli en augustus) voor de toeristen wordt “vrijgegeven”. Om deze waterval te bereiken, moesten we een “helse” tocht van 68 km afleggen. Nee, zonder gekheid, het was af en toe echt afzien! Zulke scherpe haarspeldbochten en steile wegen hebben we volgens mij in Zwitserland en Italië niet gehad. Op een gegeven moment zagen we voor ons een grot in een berg, ik dacht nog “goh, daar heb je een grot”, ik dacht met een Mariabeeld of zoiets, totdat bleek dat onze weg er doorheen voerde. Ik denk dat de totale lengte van deze tunnel hooguit 250 meter was, maar het was er pik- en pikdonker! We hadden de grote lichten van de auto aan, maar het leek wel of het licht geabsorbeerd werd door de vochtige, grillige, donkere muren van de tunnel. Het was ook geen rechte tunnel, want er zat een haarspeldbocht in, die normaalgesproken aan de buitenkant van een berg ligt. De tunnel was ook zó smal dat een tegenligger niet had kunnen passeren. Gelukkig daalden wij en in de bergen geldt de regel dat die voorrang hebben op stijgend verkeer, zodat zij achteruit hadden moeten rijden, maar ik had er niet aan moeten denken dat we een tegenligger waren tegengekomen. Ik geloof niet dat ik ooit zo bang ben geweest. Ik heb diep respect voor Ton, want hij doet het toch allemaal maar!
Maar goed, we waren door de tunnel heen, ik kon weer rustig ademhalen en we konden weer van het spectaculaire uitzicht genieten. Deze weg heet de Trollvegen en doet bijna niet onder voor de Trollstigen die we in 2006 hebben gereden. Gelukkig was deze weg niet zo toeristisch als de Trollstigen, want we kwamen op deze tolweg van 68 km slechts sporadisch iemand tegen; het scheelt ook dat je op deze weg niet met een caravan of een bus mag komen.
Toen we eindelijk de parkeerplaats bij de waterval Mardalsfossen hadden bereikt, moesten we verder lopen en dat was nog een hele klus! Een wandeling van 2,5 km met een stijging van 270 meter en dan ook nog moeten klimmen en klauteren over rotsige paden, maar het uitzicht op deze waterval was absoluut de moeite waard. Het is onvoorstelbaar dat er dag-in-dag-uit zoveel water met zoveel kracht vanaf die berg zich naar beneden stort en dat het nooit opraakt!
Ons kampeerplekje voor vannacht bleef het parkeerterrein van de Mardalsfossen; weer een mooie, bijzondere plaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten