Zondag 23 juni 2013

Route: Bourton-on-the-Water, Clapton-on-the-Hill, Oxford. Totaal 64 km.

Vandaag een erg gezellige dag gehad met Angela. Nadat we koffie hadden gedronken, ging Ton wandelen, nadat we afgesproken hadden dat we elkaar zouden sms’en om aan het eind van de middag nog iets met zijn drieën te doen. Maar de wet van Murphy werkte weer op volle toeren! Hier een opsomming hoe een goede afspraak helemaal in het honderd kan lopen.

• Ton zijn telefoon was niet helemaal opgeladen en bleek mijn sms’jes niet te ontvangen.
• Angela wilde graag onze camper van binnen zien. Ik had de reservesleutels in mijn rugzak zitten, maar ik kreeg de deur niet open. Wat bleek nou, ik had de sleutels van onze nieuwe camper bij me. We hadden er nooit meer aan gedacht om die voor de vakantie om te ruilen voor die van de oude! Ik kon dus niet naar binnen.
• Angela toch maar naar huis zonder Ton gedag te zeggen, want ik wist echt niet waar hij was. Ik had Ton ge-sms’t dat ik de camper niet in kon en dat ik in een bepaalde pub op hem zou wachten, maar ik had natuurlijk geen idee dat hij ze niet ontving en ik maar wachten en wachten en wachten…..
• Meerdere keren geprobeerd hem te bellen, maar ik kreeg steeds te horen dat zijn mobiel geen bereik had.
• Ton had  mij ook al meerdere keren ge-sms’t, maar kreeg ze niet verzonden omdat zijn mobiel te leeg was en hij had geen oplaadsnoer, want dat had ik in mijn rugzak.
• Het was inmiddels al zo laat geworden dat ik me niet voor kon stellen dat hij nog zonder bereik in de middle-of-nowhere zat, dus langzamerhand begon bij mij het idee vorm te krijgen dat hij misschien met een leeg mobieltje zat.
• Ik ben toen uiteindelijk naar de camper gelopen om daar maar op de stoep op hem te wachten, maar gelukkig had hij hetzelfde idee gehad en zat hij al (binnen) op mij te wachten.

De moraal van dit verhaal:

Mobiele telefoons zijn geweldige apparaten, maar ze moeten wel opgeladen zijn en een passende reservesleutel is ook een onmisbaar attribuut…..