Zondag 29 juli 2012

Route: Riga, Salaspils, Jürmala, Tukums, Kandava, Kuldiga. Totaal 215 km.
Zon op: 5.21 uur
Zon onder: 21.53 uur

Ten zuid-westen van Riga lag in de Tweede Wereldoorlog een concentratiekamp dat op die plek in 1967 een herdenkingspark heeft gekregen. Dit concentratiekamp was een “doorvoerkamp” waar mensen moesten wachten op een transport naar de grote concentratiekampen van het Derde Rijk, terwijl ze ondertussen dwangarbeid moesten verrichten. Er zijn hier 53.000 mensen omgekomen, waaronder 7.000 kinderen. 

Als je aan komt lopen zie je een gebouw met een poort waarop een tekst staat met de volgende betekenis: “De aarde weeklaagt voorbij deze poort”. Als je dan die poort onderdoor bent gelopen zie je enorme betonnen beelden van mensen: de Vernederde, de Ongebogene, Solidariteit en de Moeder die probeert haar kinderen te beschermen. Er zijn ook stukken beton met tralies die de plaats van de barakken aangeven. Toen we naar één van deze monumenten liepen, dacht ik dat er allemaal bloemstukken op lagen, maar toen ik dichterbij kwam bleken het allemaal knuffels en poppen te zijn. Dat kwam keihard binnen; brok in mijn keel (en meer….). Er lagen ook snoepjes en centjes en haarspeldjes, zó ontroerend. Dit was dus de plek waar een kinderbarak heeft gestaan en we denken dat mensen die deze herdenkingsplaats bezoeken, knuffeltjes en andere dingetjes neerleggen. Wat ook zó indrukwekkend was, was een tikkend geluid dat je overal op het herdenkingsterrein kon horen. Dit tikkende geluid symboliseert een kloppend hart. Ach, wat een verdriet en wanhoop is er hier toch geweest...........